Hair everywhere

Ik heb nogal redelijk veel haar. En donker haar. Op alle logische plaatsen eigenlijk. Daarom ga ik om de 3 weken (zo ongeveer) naar de schoonheidsspecialiste voor een waxje.

Het begon allemaal toen ik in een ver verleden voor Libelle werkte en ik mijn wenkbrauwen nog euhm… mooi maakte met een scheermesje. Oeps. Op zo’n dienst werken waar veel vrouwen toch een beetje bezig zijn met mode deed me naar een schoonheidsspecialiste gaan. Ik kan zelf namelijk mijn wenkbrauwen niet plukken, want ik begin direct te blijten. Lage pijngrens op dat vlak, I guess.

Mijn benen en oksels bleef ik gewoon scheren met het scheermesje. Voor mijn bikinilijn gebruikte ik de ontharingscrème van Veet. Of ja, voor heel mijn “down there-area”. Alleen… dat zorgde voor irritatie, ingegroeide haartjes, rode puntjes, snel terugkomende haartjes,… Ik heb daar om eerlijk te zijn heel lang mee geworsteld. Ik wilde zelden gaan zwemmen of op vakantie naar landen waar je doorgaans veel in bikini vertoefd. Want ja, ik kon de haartjes afdoen en dan was het perfect de dag zelf. De dag erna? Daar was de irritatie. De dag daarna? Nog steeds irritatie en alweer haartjes die weer de kop opstaken.

Op een gegeven moment was ik het beu en heb ik mij even uit mijn comfortzone geplaatst. Ik maakte een afspraak om mijn bikinlijn te laten waxen. Oh boy, wat een ontdekking. Alles blijft een paar weken haarvrij. I like it.

Mijn benen begon ik zelf te epileren. Met zo’n machientje van Braun dat ook onder water kan. Een gerief, en natuurlijk goedkoper dan waxbeurten. Sinds we bij mijn schoonouders wonen, laat ik mijn benen wel mee waxen bij de schoonheidsspecialist. De badkamer van de schoonouders is naast de keuken/living. Zo’n machientje maakt best veel lawaai en ik voel mij er niet comfortabel genoeg bij. Plus dat er geen natuurlijk daglicht is en dat maakt het ook niet praktisch. Als we verhuizen in augustus doe ik het wel gewoon weer zelf.

Anyway, ik wou eigenlijk zeggen dat ik altijd naar een schoonheidsspecialiste in Koningshooikt ging. Ik ben er nog altijd heel tevreden van, maar het is best wel even rijden vanuit Baal of Schriek. Dus zocht ik er eentje wat dichterbij. Daar ga ik nu voor de eerste keer naartoe. Best spannend!

Mon Ventouxtje

Nog een kleine 3 weken en ik vertrek naar de Mont Ventoux. Niet voor mijn plezier, maar pour le travail. Met onze beweegcampagne zakken we met zo’n kleine 2.500 fietsers af naar de voet van de Kale Berg. Deze keer zal Bédoin het startdorp zijn. Yours truly verzorgt samen met de collega’s – om het met allesomvattend woorden te zeggen – de marketing en communicatie.

’t Is heel fijn – anders zou ik het niet doen – maar ook hard werken. En weinig slapen. Gelukkig vertrekken we al een dagje vroeger dan voorzien zodat we bij aankomst eerst even kunnen genieten: lekker eten, wijncaves bezoeken, plonsen in het zwembad. Ah, ik kijk er al naar uit! Fingers crosses voor goed weer.

Vorig jaar vond het evenement plaats op 23 juni. My birthday. Niet ideaal zo bleek. De combinatie, weinig slaap, beetje stress en ’s avonds de nodige birthdaywijn bleek te veel van het goede. Zoveel dat ik met kleren en al in het zwembad ben beland. Ik was niet de enige… alleen wel de enige bij wie haar smartphone nog in haar zak zat. Oeps.

Dit jaar rijden de fietsers op 22 juni naar de top en verjaar ik dus de dag na het event. Hopelijk een betere dag om te vieren. In 2020 zal ik zelfs alweer thuis zijn op m’n verjaardag. Eindelijk nog eens vieren met mijn lieftallige echtgenoot.

Nachtmerries

Jullie weten al dat ik best wel vaak levendig droom. En dat ik die dromen ook onthoud.

Door omstandigheden neem ik sinds enkele weken medicatie. Veel neveneffecten heb ik daar niet van… denk ik. Misschien voor de zekerheid ook eens aan mijn man vragen. Alleen… ik heb sindsdien nachtmerries. Ik droom niet meer op een leuke manier. Het zijn steeds dromen die gaan over verlies of dood en zelfs moord.

Deze nacht zat ik precies in een actiefilm. Om de één of andere reden zat Koen Wauters er ook in. Als gewoon persoon die eruit zag als Koen. Niet als de zanger.

DE DROOM

Ik was in een gesloten Colruyt met zo’n 6-tal mensen die ik – nu, achteraf – niet kan thuisbrengen (Koen Wauters was er wel eentje van). Er was een achtervolging aan de gang met een stuk of 3 tegenstanders. Ze probeerden op ons te schieten. Sommige van ons werden geraakt. Niet dodelijk, maar in het been, in de arm…

Het was een waar gevecht… dat we wonnen. De 3 sloegen op de vlucht. Bij ons heerste euforie. Een man nam de vrouw naast zich vast en kuste haar. Net of ze waren een koppeltje. Iemand zei: “oef, die hebben we mooi weggejaagd. Het leek wel alsof er een dubbelspion aan het werk was.”

Zonder genade haalde de man een pistool uit de binnenkant van z’n vest en knalde de vrouw die hij vasthad koudweg door het hoofd. Bloed everywhere. Hij was de dubbelspion. Wij schrokken en liepen weg. Ik voelde geweerschoten en kogels achter mij, maar kon telkens net schuilen tussen de rayons van de Colruyt.

Aan de kassa stond Koen Wauters te schuilen. Ik sprong over een winkelkar (in dromen kan dat blijkbaar) met de man met het geweer achter me aan. Hij had niet gezien dat Koen daar ook schuil hield. Koen kon hem op die manier uitschakelen. Toen werd ik wakker.

Slaat op niets. Maar toch een vreemd gevoel bij het wakker worden. Van waar kwam dit nu weer?

20 mei

20 mei. Dan klinken de glazen bij de Griek.

Wat voor prietpraat slaat ze nu weer uit? Wel, vandaag – 20 mei – zijn Bram en ik 3 jaar getrouwd. En zoals onze traditie (na 2 keer mag je van traditie spreken, toch?) het voorschrijft, vieren wij dat in een restaurant. Vorige malen bij de Italiaan, nu bij de Griek.

Dus terwijl wij gaan smullen, mogen jullie de lieve woordjes herlezen die ik moest wou zeggen in het gemeentehuis tegen mijn halve trouwboek.

Liefste Bram,

 

Ook als we subiet officieel getrouwd zijn, zult gij voor mij “den Bram” blijven. Met uw lieve schattige kantjes, grappige stoten én uw irritante gewoontes. En ook al noemen wij elkaar bijna nooit “schatteke”, gij bent voor mij wel de grootste schat ooit.

 

Ik ben de gelukkigste persoon ter wereld dat ik hier vandaag mag staan naast de man van wie ik hou. En ook al gaan er nog ongetwijfeld minder goeie dagen volgen, ik beloof dat ik er altijd zal zijn voor u. In sickness en in health he 😉

 

Ik kijk al uit om samen met u in een rusthuis oud en grijs bingo te spelen. Maar niet voor we samen nog wat van de wereld ontdekt hebben, elkaar af en toe nog eens hebben beetgenomen, nog minstens 100 x in elkaars armen in slaap zijn gevallen voor tv, nog een paar keer hebben gezaagd over wie zijn beurt het is om Pikachu’s kattenbak te kuisen en misschien enkele koters op de wereld gezet hebben…

 

‘k zie u graag!

 

12 points go to…

Alright, partypeople! Zaterdag is het weer zover: Eurovision 2019.

Ja, ik vind het overgrote deel van die liedjes boring – om niet te zeggen slecht.
Ja, dat is één en al kitch en mediageil gedoe.

Maa-aar met onze vriendengroep maken wij er al jaren een gezellige avond van. Inclusief drankspel. Al is dat drankgebruik in de jaren wel wat geminderd (lees: er wordt getrischt). Oud worden, he.

DE EUROVISION TO DO’S:

• Je kiest een land waarvan je denkt dat het veel punten gaat krijgen.
• Je verkleed je op zo’n manier dat je aan je outfit kan zien voor welk land jij supportert.
• Je maakt een typisch gerecht van het land dat je koos.
• Je brengt de nationale drank van jouw gekozen land mee.

DE REGELS:

• Je kijkt gezellig samen naar Eurovision. Uiteraard met de nodige commentaar.
• Tussendoor geniet je van de gerechtjes uit het landenbuffet.
• Wanneer jouw land punten krijgt, neem je een slokje bier (of wijn, of…)
• Wanneer jouw land “12 points” krijgt, doe je een shotje.
• Er worden awards voorzien voor:
  • de best verklede persoon
  • het lekkerste gerechtje
  • diegene die het meeste punten scoorde op het festival

Have fun!

Ps.: ik ga dit jaar als Rusland en verkleed me als een Baboesjka. Zoals deze hieronder, maar dan anders 🙂 Pictures later!

Wisdom highlights

’t Zit er aan te komen. ’t Gaat niet lang meer duren voor ik mijn haar “moet” beginnen kleuren. Ons Evy wordt grijs. Of eerder wit.

Ik zag hier en daar af en toe al eens een haartje glinsteren nadat ik het gewassen had. Een spierwit haartje. Ik trok dat dan uit. Of ik liet Bram het uittrekken en dan een grondige inspectie uitvoeren naar andere exemplaren. Er waren er nooit.

Ik ging ergens vorige maand ook nog naar de kapper, die er ook eentje vond. Ik liet het haar uittrekken en vroeg of ze er nog zag: “nee, nee, de rest is nog mooi bruin.”

Maa-aar… dit weekend wilde ik me mooi maken. Lees: make-up op mijn gezicht smeren. Daarvoor doe ik met een haarband mijn froefroe naar achter. En toen zag ik het! Een heel klein veldje grijs haar. Jep, een veldje. Wel 7 haartjes bij elkaar. Ik twijfelde nog even of het geen blondere haartjes waren (ik heb wel een klein beetje schakering in mijn haar, nvdr), maar nope.

Ze zitten momenteel nog wel goed verborgen onder de bovenliggende haartjes. Thank god voor de froefroe. Maar het zal dus niet lang meer duren eer het moment komt. Een periode van 33 jaar vol gemakkelijk en mooi (al zeg ik het zelf) bruin haar komt tot een einde.

De volgende kappersbeurt zal er wellicht eentje met een verfke worden. We zullen zien wat dat gaat geven!

Ps: ik hoop wel op verf in mijn eigen haarkleur.

Evita’s grote citytriptip

Laatst – toen Frank De Weerman goed weer voorspelde – namen Bram en ik een dag verlof. We namen de trein naar Antwerpen en liepen naar de Grote Markt.

Daar aangekomen liepen we op de meneer met de rode paraplu af. De meneer was onze gids voor de namiddag. Jep, we reserveerden, samen met nog andere internationale toeristen, een Free Walking Tour in Antwerpen. Why not, toch?

’t Was plezant en leerrijk. Het voelde aan als een mini-citytrip, maar dan op nog geen 50km van onze deur. Nadien deden wij op ons gemak een terrasje en dook ik nog even in wat winkels (mei is een échte feestmaand ten huize De Pauw – Philips). Afsluiten deden we in een restaurantje waarna we de trein naar huis namen.

Ik heb dat denk ik al wel eens verteld, maar als wij op citytrip gaan, reserveren wij wel vaker zo’n Free Waling Tour. Ik deed er al in Antwerpen (haja), Venetië, Kopenhagen, Brugge , Berlijn, Keulen en Sofia. Ik ben grote fan en kan het 100% aanraden.

• Ze zijn heel toegankelijk
• Je steekt er veel van op
• Je geeft een fooi naargelang hoeveel je zelf vind dat de tour waard was
• Daardoor zijn de gidsen vaak heel enthousiast en meestal ook grappig
• Nadien krijg je nog tips die je enkel van locals kan krijgen

In Rome en New York deden we een bike tour. Hetzelfde concept, maar dan betalend en… op de fiets. Ook héél tof!

Eerste hulp bij…

Ik las een jaar geleden in een nieuwsbrief van het Rode Kruis dat ze gratis EHBO-cursussen aanbieden in je gemeente. Interesting. Maar toen ik ging kijken, bleken alle cursussen in de buurt al volgeboekt te zijn. Wachten op volgende editie dan maar. Maar wachten betekende in mijn geval ook het hele gebeuren uit het oog verliezen.

Tot het noodlot vorige maand toesloeg. Bram zijn meter kreeg een hartaanval. En dan blijf je achter met een “wat als-gevoel“.

Ik weet zelf ook niet helemaal hoe ik zou moeten reageren als iemand in mijn buurt een aanval krijgt. Ik zou meteen de 100 bellen. Maar dan?

En toen dacht ik terug aan die cursussen van het Rode Kruis. De basiscursussen zijn er (weer) niet meer in mijn buurt, maar er is op 16 oktober wel een opleiding “Reanimeren en defibrelleren Hartveilig“. Volledig gratis. Het kost je maar één avond tijd. Needless to say dat ik me inschreef.

Misschien is het ook iets voor jou? Neem een kijkje op www.rodekruis.be. Kwaad kan het alvast niet.

In Bruges

No time to blog. Ik moet nog inpakken voor… het staat al in de titel… een weekendje Brugge. Hoera!

Zaterdag trouwt vriendinnetje Melissa in het Venetië van het Noorden (a.k.a. Brugge). Wij dachten zo: “Brugge is echt wel ver rijden. En als we nog naar huis rijden ’s nachts moet één van ons twee sowieso bob zijn. Laat ons maar een hotel boeken.”

En toen dachten we: “Brugge is wel een mooie, romantische stad. Laten we er maar ineens een verlengd weekendje van maken.”

Dus nu moet ik inpakken voor een weekendje Brugge, met als hoogtepunt een wedding op zaterdag. Lees: mijn hakken en galakleedje niet vergeten! En een hemd voor Bram. Shit, moet ik dat nog strijken in het hotel? 

See you on monday!