… was een mama met haar kindje aan het winkelen. Kindje was for once eens niet aan het wenen. Kindje zat mooi braaf te wezen in de kar. Dat is nu eenmaal waar 3-jarige kindjes thuishoren, in de kar.
Mama rijdt in de rayon van de sausjes en dergelijke en laat even de kar – met kindje in – tegen de kant staan om iets verderop een of ander product te halen. Kindje besluit zichzelf even te amuseren en grijpt een busje Royco-poeder. “Ga jij dat drinken?” vraagt mama als ze Kindje met het busje ziet. Kindje lacht. Zei niet eens iets (volgens mij kon het ook nog niets zeggen), lachtte gewoon. “Goed,” zei mama, “dan nemen we er eentje mee voor jou.”
Waar gaat dat naartoe? Een kind dat amper kan praten grijpt een random ietske in de winkel waarop de moeder het koopt. Ik wist wel dat veel merken op kinderen mikken omdat die hun ouders nu eenmaal beïnvloeden. Maar denken ouders dan echt geen seconde meer na? Alsof Kindje met haar 3 jaar in de nabije toekomst van die Roycosoep gaat eten… Wat Kindje wel gaat worden in de nabije toekomst is een verwend nest. Wanna bet?
Evita blogt... 