Beveiligd: Hier lees je het antwoord op “Evy’s mini-quiz”
Published mei 4, 2020 Uncategorized Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.Took-a-took. Took-a-took. Took-a-took.
Dat mochten we op 1 juli aanhoren. Maar dan heel snel achter elkaar… Het allereerste geluidje van ons klein De Pauwtje! Zijn of haar hartje.
Say what? Jep, Bram en ik worden mama en papa. Ons klein De Pauwtje wordt begin februari verwacht. Ondertussen ben ik al 15 weken zwanger en kregen we ook al een tweede echo en NIPT-test.
Voorlopig gaat alles picobello met de baby. Met de mama ook, hoor. De vermoeidheid en dergelijke horen er gewoon bij, I guess. Eigenlijk heb ik niet veel kwaaltjes (gehad).
Volgende week verhuizen we naar ons nieuw huis. Nog niet alles staat 100% op punt, maar toch al voor 90%, dus it’s good. Binnenkort ineens de babykamer inrichten.
Enfin, drukke tijden ten huize De Pauw – Philips.
’t Is aan het korten! Normaal wordt ons spiksplinternieuw huis volgende week vrijdag opgeleverd. Daarna is het nog even wachten om te verhuizen omwille van werken die we zelf nog moeten uitvoeren, maar goed.
Ik ben benieuwd! De werkmannenn moeten wel nog wat doen op deze week die nog rest:
- de zolder afwerken. Lees: de zijwanden en plafond met gyproc beschieten. Hier zijn ze as we speak mee bezig.
- de trap afwerken. Die staat er, maar moet dus nog worden afgewerkt. Daar zijn ze ook as we speak mee bezig.
- de laminaat moet nog gelegd worden boven. In de hal, wc en de slaapkamers. Normaal gezien gebeurt dit dinsdag en woensdag.
- de bezetter moet ook nog verder afwerken. Je weet wel, zo rond de venstertabletten enzo. Geen idee wanneer de bezetter komt.
- de glasdeur van de douche moet nog geplaatst worden. Dat ging in orde komen?
- de haag in de tuin afdoen én de grond gelijktrekken in tuin en voorhof. Dit is voor maandag vastgelegd.
Haalbaar in één week? Het moet wel, want daarna begint het bouwverlof. Gelukkig zijn het wel telkens andere teams en kunnen ze desnoods tegelijk werken.
If that’s oké, kan Bram eraan beginnen:
- Tegels vloeren in de garage.
- Samen met zijn collega de binnendeuren plaatsen.
- de trappen vernissen. 3 laagjes!
En als dát gedaan is, kunnen we terug onze aannemer contacteren om de plintjes af te werken. Dat kan pas nadat de binnendeuren geplaatst zijn.
En dan… dan is het wachten op de levering van onze nieuwe boxspring en zetel. Expected op 5 augustus. Ow, en we moeten ook dringend gordijnen bestellen.
Ik hoop tegen half augustus toch wel echt gesetteld te zijn. Schriek here we come!
Ik ben dan toch gezwicht.
Na een vermoeiende Mon Ventoux had ik voor mezelf besloten dat ik niet naar Rock Werchter zou gaan. Ook niet toen John me zijn 4-dagenticket + camping aanbood voor €200. Verleidelijk. Dat wel. Het twijfelen sloeg toe, maar alles in mijn lijf zei: “nee, ik wil slapen en rusten.”
Maar toen werd het donderdag en daarna vrijdag… en mijn vrienden besloten leuke berichtjes en foto’s te posten vanop de heilige wei van Rock Werchter. En daar was die twijfel weer. Die FOMO-factor die boven kwam.
Zaterdag was compleet uitverkocht en de prijzen van de (weinige) ticketjes op Ticketswap waren navenant. Zondag dan maar proberen? Tsjakka: ik kocht een ticketje voor €80 en fietste naar Werchter.
’t Was tof! Ik was blij dat ik er bij was. De groepen die ik zagen waren niet helemaal mijn ding, maar de sfeer… I like. Ik zag Pureblud, Balthazar, Greta Von Fleet (wtf?) en Muse. Voor de rest hebben we “Veu leste’s” gedronken aan de kerk van Werchter en nog wat pintjes en een pastaatje achterover geslagen bij Nonkel Staf. Heet dat eigenlijk echt Nonkel Staf of noemen wij dat gewoon zo?
De moeheid zat nog wel in mijn lijf. Ik voelde tijdens Muse dat ik mijn bed wel kon gebruiken. Het idee dat ik ook nog 25 min. naar huis moest fietsen, heeft me een uur voor het einde van Rock Werchter 2019 laten opgeven. Nu ja, ik moest maandag ook gewoon werken. Dat bed was dus sowieso een goed idee.
We zijn terug van weggeweest. Back from France. We hebben weer een mooie Mon Ventoux-editie achter de kiezen met superveel cycling emotions. Nog wat afterevent communicatie en we kunnen de campagne van 2020 beginnen voorbereiden.
Ondertussen ben ik ook 33 *slik* jaar geworden. Heel veel tijd om te vieren hadden we niet, maar ik ben wel gaan eten met m’n collega’s – dat hadden we anders ook gedaan, hoor – in een supercharmant dorpje: Villedieu. Lekker gezellig onder een dak van platanen. Klein dorpje, maar wat een charme! Er is een ministeegje met aan beide kanten muren van jasmijn. Heerlijk om even te ruiken. Niet voor lang… dan word je wellicht misselijk.
Oh ja, en ’s nachts was er natuurlijk het slotfeest voor alle deelnemers. Met knaloptreden van Discobaar A Moeder… wel, er zijn slechtere momenten om te verjaren, I guess 🙂
You gotta love Le Provence.
Oeps, deze week en volgende week wellicht geen activiteit hier op de blog. Mon Ventoux is coming up 22 juni en het is hier giga-druk! Als ik terugkom uit Frankrijk, ben ik er weer. Wellicht met héél wat verhalen.
Á bientôt!
Ik ben gisteren naar de tandarts geweest voor mijn jaarlijkse controle. Like usual: alles prima. Maa-aar ik informeerde ook eens naar een oplossing voor mijn bovenste tanden. Tussen zowat al mijn bovenste tanden zitten spleetjes en mijn tanden staan ook niet mooi op één lijn. Verticaal dan, horizontaal (wat het belangrijkste is) is alles prima.
Ze kunnen dit fixen met traditionele blokjes, maar er is ook iets nieuw: Invisalign-beugels. Die behandeling gebeurt gewoon bij hun in de praktijk.
Het is eigenlijk een doorzichtige beugel die je bijna niet ziet. Qua kosten en tijdsduur vergelijkbaar met blokjes. Ze maken dan beugels op maat die je om de 2 weken moet vervangen. Je moet ze wel altijd in doen (ook ’s nachts). Alleen tijdens het eten niet. Je mag hem op 24u zo’n 2u uitdoen. Niet veel dus. Bye bye lange BBQ-avonden of too many tussendoortjes.
Ze was ook realistisch dat ik nooit zo’n typische tandpastasmile zal hebben met dit of met blokjes. Gewoon omdat mijn 2 voorste tanden redelijk groot zijn, terwijl die daarnaast kleiner uitvallen. Maar het zou wel voor de nodige verbetering zorgen.
Ook zei ze dat ik daarna wsl met een nachtbeugel zal moeten blijven slapen – like in forever – zodat mijn tanden niet terug verschuiven. Dit omdat ze geen draadje kunnen plaatsen (zoals bij de meeste mensen met blokjes). Mijn beet te diep is en er simpelweg geen plaats is.
Dus ja… ik twijfel wel hard. ’t Zou me bovendien zo’n 2500 à 3000 euro kosten alles samen (maar dat had ik verwacht).
Ons Evy gaat deze middag naar de Okay naast haar werk om een brood, beleg en wat fruit. Niet eens gehaast. Redelijk op het gemakje.
Ons Evy komt terug toe op haar werk en neemt een bordje en een mes en gaat er mee naar haar bureau. Helemaal klaar om haar boterhammetjes te beleggen.
Ons Evy doet de broodzak open en komt tot de vaststelling dat ze het brood vergeten door de machine te halen is.
Jep, ik kocht vandaag een ongesneden brood. Dat betekende dus lekker old school met het broodmes sneetjes afsnijden.
Ik heb nogal redelijk veel haar. En donker haar. Op alle logische plaatsen eigenlijk. Daarom ga ik om de 3 weken (zo ongeveer) naar de schoonheidsspecialiste voor een waxje.
Het begon allemaal toen ik in een ver verleden voor Libelle werkte en ik mijn wenkbrauwen nog euhm… mooi maakte met een scheermesje. Oeps. Op zo’n dienst werken waar veel vrouwen toch een beetje bezig zijn met mode deed me naar een schoonheidsspecialiste gaan. Ik kan zelf namelijk mijn wenkbrauwen niet plukken, want ik begin direct te blijten. Lage pijngrens op dat vlak, I guess.
Mijn benen en oksels bleef ik gewoon scheren met het scheermesje. Voor mijn bikinilijn gebruikte ik de ontharingscrème van Veet. Of ja, voor heel mijn “down there-area”. Alleen… dat zorgde voor irritatie, ingegroeide haartjes, rode puntjes, snel terugkomende haartjes,… Ik heb daar om eerlijk te zijn heel lang mee geworsteld. Ik wilde zelden gaan zwemmen of op vakantie naar landen waar je doorgaans veel in bikini vertoefd. Want ja, ik kon de haartjes afdoen en dan was het perfect de dag zelf. De dag erna? Daar was de irritatie. De dag daarna? Nog steeds irritatie en alweer haartjes die weer de kop opstaken.
Op een gegeven moment was ik het beu en heb ik mij even uit mijn comfortzone geplaatst. Ik maakte een afspraak om mijn bikinlijn te laten waxen. Oh boy, wat een ontdekking. Alles blijft een paar weken haarvrij. I like it.
Mijn benen begon ik zelf te epileren. Met zo’n machientje van Braun dat ook onder water kan. Een gerief, en natuurlijk goedkoper dan waxbeurten. Sinds we bij mijn schoonouders wonen, laat ik mijn benen wel mee waxen bij de schoonheidsspecialist. De badkamer van de schoonouders is naast de keuken/living. Zo’n machientje maakt best veel lawaai en ik voel mij er niet comfortabel genoeg bij. Plus dat er geen natuurlijk daglicht is en dat maakt het ook niet praktisch. Als we verhuizen in augustus doe ik het wel gewoon weer zelf.
Anyway, ik wou eigenlijk zeggen dat ik altijd naar een schoonheidsspecialiste in Koningshooikt ging. Ik ben er nog altijd heel tevreden van, maar het is best wel even rijden vanuit Baal of Schriek. Dus zocht ik er eentje wat dichterbij. Daar ga ik nu voor de eerste keer naartoe. Best spannend!
Nog een kleine 3 weken en ik vertrek naar de Mont Ventoux. Niet voor mijn plezier, maar pour le travail. Met onze beweegcampagne zakken we met zo’n kleine 2.500 fietsers af naar de voet van de Kale Berg. Deze keer zal Bédoin het startdorp zijn. Yours truly verzorgt samen met de collega’s – om het met allesomvattend woorden te zeggen – de marketing en communicatie.
’t Is heel fijn – anders zou ik het niet doen – maar ook hard werken. En weinig slapen. Gelukkig vertrekken we al een dagje vroeger dan voorzien zodat we bij aankomst eerst even kunnen genieten: lekker eten, wijncaves bezoeken, plonsen in het zwembad. Ah, ik kijk er al naar uit! Fingers crosses voor goed weer.
Vorig jaar vond het evenement plaats op 23 juni. My birthday. Niet ideaal zo bleek. De combinatie, weinig slaap, beetje stress en ’s avonds de nodige birthdaywijn bleek te veel van het goede. Zoveel dat ik met kleren en al in het zwembad ben beland. Ik was niet de enige… alleen wel de enige bij wie haar smartphone nog in haar zak zat. Oeps.
Dit jaar rijden de fietsers op 22 juni naar de top en verjaar ik dus de dag na het event. Hopelijk een betere dag om te vieren. In 2020 zal ik zelfs alweer thuis zijn op m’n verjaardag. Eindelijk nog eens vieren met mijn lieftallige echtgenoot.
Evita blogt... 