Hoe geweldig graaf zou dat zijn als we zouden kunnen swingen (discoswingen, niet swingen als in partnerruil tyvm!)? Rondjes draaien en een beetje door de benen gaan en door de lucht vliegen zonder over onze voeten te struikelen? Very cool indeed!
Dus zochten Bram en ik naar zo’n cursus. We vonden er eentje… in Lier. Direct swingen kan, maar wordt niet aangeraden. Beter is eerst de basiscursus met 3 klassieke dansen en 3 Zuid-Amerikaanse dansen te volgen. 14 weken lang.
Op naar de proefles dus. Ra ra ra… de proefles verliep minder goed dan verwacht. We begonnen aan de basis Quickstep. Bram alleen deed het prima, ik alleen deed het ook prima. Samen deden we het ca va, maar toen kwam er muziek bij. Spanningen alom. Ik die leid, maar dat niet mag. Bram die zijn armen als een slappe vod laat hangen. Ik die te grote passen neem. Bram die zijne ‘zij-bij’ niet doet…
In mijn hoofd ging het al van: “nee, dat doen we geen 14 weken, daar komt ruzie van. Dat is mij een danske niet waard. Ik dans voor de rest van mijn leven wel als een clown.”
Maar nu blijkt tóch dat wij geen opgevers zijn, en dus gingen wij maandag nog een proefles doen. Eigenlijk dezelfde les als donderdag maar door een andere lesgever.
En nu blijkt… wij kunnen wél dansen [insert high five]! Heelder liedjes lang, in een cirkel, dezelfde trage quicksteppasjes. Wij kunnen dat. Zonder ruzie te maken. Met maar een heel klein beetje op elkaars voeten te trappen. Lag het die donderdag aan het feit dat wij ’s morgens geland waren van New York en maar een paar uurtjes geslapen hadden, lag het aan het feit dat we de les al voor de tweede keer deden, lag het aan de lesgevers? Who knows… we kunnen het wél!
Om tot de orde te komen: in al ons enthousiasme hebben wij ons ingeschreven voor de basiscursus dansen!
Evita blogt... 